Hanidir bıçaklanmadık yerimiz kalmadı. Öldürülmeyen kadınlarımız ölenlerin yassını tutmaktan aciz hale geldi. Çocuklarımız zaten Allah’a emanet.
Gazeteler ve televizyonlarda ölüm, cinayet, saldırı ,tecavüz haberleri gırla. Öldürülmediğimiz, öldürmediğimiz günü kar sayar hale geldik. Ülke korku filmine döndü. Ancak çok acıklı bir korku filmi. Cinayetleri, tecavüzleri izleyip ağlıyoruz elimizden başka ne gelir ki.
Arada aklımıza geldiği zaman idam istiyoruz. Gayrı resmi şiddeti, resmi şiddetle bastırabiliriz netekim.
Katil kim?
Kimi zaman bilmem kaç yıllık öğretmen, eşini çok seven koca, çok iyi iki arkadaştan diğeri… Liste uzayıp gider.
Ateşi artık Eskişehir’de hissediyor.
Ülke genelinde artan şiddet olaylarının benzerleri artık Eskişehir sokaklarında da kendine vücut buluyor.
Bizim kent ve diğerleri diye övündüğümüz…
En çok da “Eskişehir’de insanlar, insan gibidir” diye methiyeler düzdüğümüz o büyülü sokaklarımız, o sihirli mahallerimiz de ülke genelindeki karanlığa yenik düşüyor.
Yenik düşecek tabi. Ülke yangın yeri olsun, benim otum yanmasın!
Mümkün mü?
Çünkü; şiddet bireysel bir oldu değil, mekansal hiç değil.
Kül tablasıyla adamın kafasını yararsan silahtır mesela.
Çıkar artık çok kirli ve şiddet hiç bu kadar örgütlenememişti.
Hem nerede yok ki artık şiddet?
Okullarda var.
Okulları kapatalım desem olmuyor.
Hastanelerde, asker ocaklarında var…
Nereyi kapatsak acaba?
Şiddet her hortladığı yere işgale kalkarsa ne olacak.
“Ya benimsin ya toprağın” diyerek tutarsa bir bir mahallerimizin ve sokaklarımızın yakalarından.
İyisimi oturup düşünmeli. Günü birlik değil uzun vadeli. Caydırıcılıkla deği, yapıcılıkla çözümler üretmeli. Ve düşünmeli biraz daha. Hangi çaresizlik bir insanı diğer insanın katili yapar diye….