xxxxxxxxxxxxxxxxx
HİÇ BİR YENİLGİ BANA “SÜPER LİGE ÇIKAMAYIZ” DEDİRTEMEZ
BELKİ BUGÜN YENİLDİK ….
Umut tacirliği yapıyorum gibi gelmesin hiç birinize. Çünkü inanıyorum. Bu takım bu sezon sonunda Süper Lig’e çıkacak. Ne deliyim, ne de gözlerimi kör edecek bir cahilliğin mutluluğuna ve umuduna muhtacım. Ama henüz Eskişehirspor’un Süper Lig’e yeniden çıkacağı yönündeki inancımı kıracak bir yenilgi icat edilmedi.
Kızdım Eskişehirspor’a hem de çok. 2-0 yenik duruma düşüldüğü zaman “tamam bu kadarmış bu maç böyle gider” dedim. Ama sonra maç 2-2’ye geldi. İşte o zaman “Es Es 3’üde atar” dedim. 90 dakika boyunca kendi söylediklerimi defalarca yaladığımı hepiniz bilin “maçı kazanıyoruz” dedim sonra “yok yok bu maçı kaybettik”… Her yanılgıda kahroldum hepiniz gibi.
O gol yaratığı Pote’nin her golü ardından umutlarım ile arama inanılmaz mesafeler girdi. 90 dakika bitti skor 4-2… Hedefi olan bir takımın alması çok mümkün görünmeyen bir yenilgiye bakarak umutsuzluğa gark oldum. Neden sonra aklıma televizyon karşısında olduğum geldi. Soğuk havada tribünleri dolduran binlerce taraftar kadar üzülemem. Üzülsem bile işin aslı kıymet-i harbiyesi yoktur bir şeyleri değiştirme babında. Bünyemdeki ağırlığın on katı fazlasına razı olarak tribünleri dolduran insanları gördüm. Sahadaki 11 ve teknik heyet, özellikle yönetim bugün elbette üzülecek. Şimdiye kadar pek çok hazin neticeye methiyeler düzen. Yenilgileri allayıp pullayıp Eskişehirspor tarihinin en kutsal değeri olarak Türkiye’ye izleten o taraftarların Haticeye kavuşma konusunda ki inancı beni utandırdı. İnanıcı kaybetmiş kimselerin Hatice ile vuslata ermeleri mümkün değil. İnancımı yitirmem adına alınan ciddi bir yenilgi karşısında tribünleri dolduranların inançlarından biraz ödünç alarak diyorum “hiçbir yenilgi bana “Es Es Süper Lig’e çıkamayacak dedirtemez” Nerede kalmıştık; “hay sizin oynadığınız topa….”
BELKİ BUGÜN YENİLDİK ….
Umut tacirliği yapıyorum gibi gelmesin hiç birinize. Çünkü inanıyorum. Bu takım bu sezon sonunda Süper Lig’e çıkacak. Ne deliyim, ne de gözlerimi kör edecek bir cahilliğin mutluluğuna ve umuduna muhtacım. Ama henüz Eskişehirspor’un Süper Lig’e yeniden çıkacağı yönündeki inancımı kıracak bir yenilgi icat edilmedi.
Kızdım Eskişehirspor’a hem de çok. 2-0 yenik duruma düşüldüğü zaman “tamam bu kadarmış bu maç böyle gider” dedim. Ama sonra maç 2-2’ye geldi. İşte o zaman “Es Es 3’üde atar” dedim. 90 dakika boyunca kendi söylediklerimi defalarca yaladığımı hepiniz bilin “maçı kazanıyoruz” dedim sonra “yok yok bu maçı kaybettik”… Her yanılgıda kahroldum hepiniz gibi.
O gol yaratığı Pote’nin her golü ardından umutlarım ile arama inanılmaz mesafeler girdi. 90 dakika bitti skor 4-2… Hedefi olan bir takımın alması çok mümkün görünmeyen bir yenilgiye bakarak umutsuzluğa gark oldum. Neden sonra aklıma televizyon karşısında olduğum geldi. Soğuk havada tribünleri dolduran binlerce taraftar kadar üzülemem. Üzülsem bile işin aslı kıymet-i harbiyesi yoktur bir şeyleri değiştirme babında. Bünyemdeki ağırlığın on katı fazlasına razı olarak tribünleri dolduran insanları gördüm. Sahadaki 11 ve teknik heyet, özellikle yönetim bugün elbette üzülecek. Şimdiye kadar pek çok hazin neticeye methiyeler düzen. Yenilgileri allayıp pullayıp Eskişehirspor tarihinin en kutsal değeri olarak Türkiye’ye izleten o taraftarların Haticeye kavuşma konusunda ki inancı beni utandırdı. İnanıcı kaybetmiş kimselerin Hatice ile vuslata ermeleri mümkün değil. İnancımı yitirmem adına alınan ciddi bir yenilgi karşısında tribünleri dolduranların inançlarından biraz ödünç alarak diyorum “hiçbir yenilgi bana “Es Es Süper Lig’e çıkamayacak dedirtemez” Nerede kalmıştık; “hay sizin oynadığınız topa….”