KİM NEYİ KAYBETMEMELİ?

İnsanların basite alınmayacak özellikleri olur, asla vazgeçmemeleri gereken. Bir de vazgeçebilecekleri.

Bu ikisi arasında dengeyi kuramamak, bir yerde sonun başlangıcı değil midir?

Çevrenizde eskiden “neydi be” dediğiniz pek çok kişinin aslında çok küçük bir kayıpla tükenişe gittiğini bilirsiniz de, bir tükenmiş üzerine analizler yapmak çok da kafa yormaya değer bir meşgale değildir.

Hiç şüphesiz, sebeplerden arındırılmış sonuçlar üzerine konuşmanın, sonucu en iyi yorumlamanın, binlerce sebebi bulmaktan, daha yatıştırıcı, daha doyurucu bir tarafı var.

Ve bu yatıştırıcılık ve doygunluk nedeniyle pek çok sebepsiz tükenişten söz ederiz.

Haklıyız bir yerde: bize malzeme olmayacaklardı.

“Güzelleşeceğim” diye yüzlerinde ifade bırakmayan estetiklere boyun eğenlerin gölgesinde, göz kamaştıran bir ışık aramak ne beyhude bir uğraşı.

Oysaki; az biraz kaşı kaldırmak yeterliydi.

Ancak yinede toplumu emanet ettiklerimize küçük de olsa borcumuz var zannediyorum.

Onları, en azından geldikleri yolun filmini başa sarıp, bir kez daha izlemeye teşvik edebiliriz, belki tesadüfi bir karşılaşmada yapılacak ayak üstü sohbette.

“Bu eskiden böyle değildi” sözlerini sarf edenlerimizin pek çoğu da aslında aynı enlem ve boylam üzerinde değildir artık.

Karşıdaki şirazeyi kaydırmıştır da, bizde gönyede duramamışızdır.

Durduğumuz yerden duyduğumuz memnuniyet, zamanla aynı yerde durmaktan memnun kalmayacağımız insanlar tarafından  işgal edilince.

Başka bir çare aranır.

Bu yüzden en iyisi, sevdiğiniz insanlara şirazeyi kaydırtmamaktır.