HEP EVLATLAR GÜNÜDÜR ANALARIN Kİ ASLINDA

Anam gurura gözyaşı karıştırır.
Okumanın devlet ve millet meselesi olduğu, ailelerin okuyanların göğsüne görünmeyen bir madalya astığı zamanlardı.
Üniversiteden çıkınca ekmek sahibi olunacağına duyulan sonsuz inanca biaten babalar “bu evladı da kurtardık” diyerek arkasına yaslandığı, bir nebze nefes aldığı zamanlar işte.
Anam pek bir gururlu ama gözleri dolu dolu.
Gururuna gözyaşı akıtmaya ant içmiş, “oğlum üniversite kazandı” diye gururlu lakin ardından kimsenin, en çok da benim duymamdan korkarak fısıldadığı bir feryat “ama gidecek” …
İşin aslı benim içim de aileden ayrılmayı pek yakıştırmıyor kendine.
Ama gitmezsem biliyorum ki; anam sopa alıp eline, beni gönderecek.
Ayrılık onun için bir acı ise evladının hayatını kurtarması, kendi ayakları üstünde durması bir mutluluk.
Bizde böyledir.
Mutluluk için de acı, acı içinde mutluluk bulabilmek konusunda ustayızdır.
Valizi aldık elimize, düştük Eskişehir yoluna.
Dile kolay tam 19 yıl oldu.
19 yıl boyunca ha ben giderim, ha anam babam gelir.
Ben gidince elim boş, kıçım yaş giderim genel de ama en güzel hediyeyi getirmişim gibi başımda üşüşür ailem.
Kimi öpeceğimi şaşırırım.
Ama en çok anam.
Kaç kere öpeceğini bilmem.
Bir, iki, üç, dört bitti mi? Bilmiyorum.
Anam ne zaman bırakırsa başımı çevirip bir diğerine sarılıp hasret gidereceğim.
Bitmiyor, sarılamadıklarım elleri havada kalıyor, ben de ayıp ettik diyorum kendi kendime.
Sonra anam babam geliyor.
Öğrencilik dönemlerimde daha çok babam geldi.
Ama anamı da ruhuna sokup geldi.
Babam tek geldiği dönemlerde farklıdır, anam geldiğinde farklı.
Tek başına geldiğinde karnımın açlığını sorgular, gözlerinden şefkat akıtır gözlerime.
Anamla geldiği zaman öyle değildir. Anamın yükünü yine anama bırakır, ülke geleceğini, bizim geleceğimize katarak bol kaygılı sohbetler eder.
Ve çuvallar. Bildiğiniz patates çuvalları.
Anam içine ne bulursa doldurur.
Babam her gelişinde bunları mesele eder.
Mesela bir keresinde elma doldurmuştu o çuvalın bir tanesine anam. Babam yine sinirlendi “burada elma yok mu Ayşo” …
Olsundu, memleket elmasıydı, zaten az getirmişti, tadına baksındı.
Anaların çuvalları vardır hep, bilirim. Kendi anamdan bilirim. Sırtlarından eksik etmezler.
Evlatları vardır o çuvallarda. Başta evlatları ile zamansız vedalara gark olmuş ciğeri parçalanmış analar olmak üzere, anam Ayşe Uçak, oğlumun anası Ayşe Kaytan Uçak ve tüm anaların analar gününü kutluyorum.