Bir bakıyorsunuz bir belediye bürokratı koskoca CHP’yi dizayn edebiliyor.
Ciddi bir sınır tanımazlık örneği.
Bir bakıyorsunuz aklına gelmiştir ve konuşmuştur, bir ilçe belediye başkanı “ben Büyükşehir Belediye Başkanı olacağım” diye.
CHP yönetimlerinde yer almış biri ya da birileri belediye başkanlarına yönelik olarak ağza alınmaz sözler sarf edebiliyor sosyal medya da.
Belediye meclisine yazma bir CHP’liyi bak gör nasıl kükrüyor.
Kedimi olsun istiyorsun yaz listeye. En azından yazacağım de.
Bu sınırsızlığın özgürlük ve demokrasi ile bir bağı yok üstüne üstlük.
Aynı kişiler belediye başkanlarından korkmuyor ama bürokratlar söz konusu olunca korku dağları sarıyor örneğin.
Korku ve cesaret sınırsız olunca korkunun ve cesaretin nerede başlayıp nerede bittiğini tayin edemiyoruz.
Kimin cesur, kimin korkak olduğu da konjonktürel bir mevzudan öteye geçemiyor.
AK Parti öyle mi? Daracık bir volta mesafesi verin yetiyor.
Hepsinin kendilerine ait küçük odaları var.
O odalarda gönül yapmak falan işleri ile uğraşıyorlar.
Kimse o kapıyı açıp, dışarı çıkmaya cesaret edemiyor.
Cesurun kim olduğunu çok kolay tayin edebiliyoruz haliyle.
O kapıyı açıp çıkan yürek yemiştir gözümüzde.
Ancak, bırakın o odayı, o eve, daha doğrusu saraya girebilir mi bir daha?
Bilmiyoruz, şahit olmadık.
Dün basın toplantısında izledik. “Emine hocayı yanımızda en azından şehrimizde gördük (tabi hissettik demek istedim) Nabi hocam sizle Harun Karacan neredeydiz?” diye sorduk. Emine hoca odadan çıktığını düşündü herhalde neredeyse valla ben çalışmıyorum diye yemin etmeye kalkıyordu. Odadan çıktıysam Nabi Avcı sayesindedir demeye getirdi.
Odanın dışına çıktığını düşündü zahar.
Dün şöyle hep birlikte odadan çıkıp millet bahçesine geldiydiler. Hepsinin odaları akıllarında. Artık o kadar özümsenmiş ki o odalar, onlar odanın değil, oda onların içlerinde ve kapıları sağlam ve kilitli hiç birine bir şey olmaz gördük elhamdülillah.