Bir hikaye yazacaksan şayet, daha doğrusu; hikayesi yazılacak bir olaya, duruma, yaşama imza atmak istiyorsan
karşında tek bir yol kalıyor zannediyorum.
Sebatı bol olacak bir kere bu yolun.
Kederin kaynama noktasına geldiği anlarda, serinleten bir direnç şart
Direnmenin bir eziyete döndüğü anlarda bir derviş sabrı belki de
Yahut artık ağlamaksa geriye kalan, bir kız çocuğunun yanağından süzülür usulcana.
Ama yazı bitmez
Geriye bakıldığında, bellek tarlasından geçen kocaman bir traktör tekeri izi gibidir anlayacağınız.
Dört tarafı duvarla kaplı alanda süzülen bir ışığın hürmetine “henüz bitmedi” demenin tadını almışsa ruhlar,
İçi boş bir lakırtıya dönüşüyor “zor” mefhumu
Zaten biz ne zaman kolay yoldan ulaştık ki varacağımız noktaya.
Yıllardır olmasın denilen her şeyin olduğu “ofsayt Osman” lar olarak hakime dönüpte "bu da mı gol değil" diyerek beklenenilen…
Futbol dünyasının maddi duvarlarının çeperlerine vurup, geri gelen beyhude bir bekleyişin daimi müşterileri …
Bir şey bu kadar mı güzel beklenir Allah aşkına?
Ne güzel bekledik bir düşünün boyacı çocuklarla, Mehmet Salihlerle,
Belki de, "hiç gelmeyecek olan" için bunca hazırlık yapmaya üşenildi mi bir kere bile?
Bir düşünün...
Küme düşmekti oldu, futbolcuların açtığı davalarla boğuşmaktı boğuşuldu, puan silmekti yaşandı.
Finallin kapısından dönüldü.
Başkan bulunamadı
Yönetimler çaresizlikten kıvrım kıvrım kıvrandı.
Bir tahtaya göz dikmiş, bu da olmaz ise şayet bir kez daha "yine olmadı" deyip de, bir başka beklemeyi baş göz üstüne edecektik.
Ve nihayet transfer yasağı kalktı.
Onca bekleyiş ardından "her kim ya da ne gelmediyese" hepsine ama hepsine hitaben büyük bir sevinç ile bağırıyor şimdi taraftar.
Madem siz gelmediniz, bu kez biz geliyoruz…
Kaan Ay'ın aldığı risklere bakınca, Fuat Çapa’nın gösterdiği sabır ile bizim çocukların özverisini hesaba katınca ve taraftarın bunca emeği göz önüne alınınca davet edilmeyi hak etmedik mi sizce de?