Ertuğrul Özkök Hürriyet'teki köşesinde şu ifadeleri kullandı:
"MAVİ Tren’deyim...
Anadolu bozkırı bembeyaz bir kar altında...
Bir omuz çantam var o kadar...
Bir de kulağımda o yıllarda yeni çıkmış bir Walkman...
Fransız Büyükelçiliği’ndeki bir arkadaşım ödünç vermiş...
***
İlk kitabım “Sanat, İletişim ve İktidar”ın bir bölümü işte o Mavi Tren’in lokanta vagonunda yazıldı...
Yanında en ucuzundan bir kadeh Türk şarabı ile...
***
Önceki akşam Vehbi Koç ödül törenindeydim...
Koç Holding Yönetim Kurulu Başkanı Ömer Koç açıklayıncaya kadar, bu yılki ödülün Prof. Yılmaz Büyükerşen’e verildiğini bilmiyordum.
***
Onun ismini duyunca birden tüylerim ürperdi...
İçimden bir ses “İşte tam budur” diye patladı...
Aynı anda salonda da büyük bir alkış başladı...
Anladım ki, bütün salon aynı benim gibi “İşte budur” diyordu...
O an yıllar önceki Mavi Tren’e döndüm...
***
1980’li yılların başlarıydı...
Askeri dönemin en karanlık yılları yani...
O günün en muhalif dergisi Arayış’ta yazan bir öğretim üyesiydim...
İşte öyle yalnız başıma kaldığım günlerden birinde, bir telefon almıştım.
Yılmaz Büyükerşen beni Anadolu Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde ders vermeye davet etmişti...
***
O, YÖK’ün tayin ettiği bir rektördü...
Bense, askerlerin gözünü üzerinden ayırmadığı genç bir öğretim üyesi...
Öyle günlerdi işte...
Mertliğin ölmediği, cesaretin hâlâ ayakta durabildiği haysiyetli yıllar...
***
Ben işte o Yılmaz Hocamı hiçbir zaman unutmadım.... Onun dostu olduğum için hep gurur duydum...
***
Bakmayın DSP’den ve sonra CHP’den belediye başkanı seçildiğine... Bütün siyasetlerin üstünde bir insandır o...
Delegeye ihtiyaç duymayan bir siyasetçidir...
***
Bir “Homo faber”dir...
“Yapan insan” yani...
Yaptığı işlerle doğaya üstün gelen insan... Aynı zamanda bütün siyasi çekişmeleri de anlamsız kılan insan...
***
Yılmaz Hocam önceki akşam orada çok alkışlandı...
Ayakta alkışlandı... Gönülden alkışlandı...
***
Ve anladım ki Vehbi Koç Ödülü bu yıl, Aziz Sancar kadar sevgi uyandıran bir isme verilmiş...
Tam yerini bulmuş yani..."