Şehrin zararına olunacak belki de ama partiden geldiyse emir susup kalınacak.
O da yetmez.
Parti disiplini falan…
Arada tek tük vicdanına güvendiklerimizin sessiz çığlıkları duyulmayacak.
Ama yinede yukarılara yaranılacak.
Yukarı dediysem Everestin tepesi değil.
Yeşilin griye dönüşeceğini göremeyecek kadar yukarısı işte.
“Şey efendim ülkenin enerji açığı”nda yerle yeksan olunacak.
Bir insanlık intihar uçurumunun öncülü.
Adımı ilk kim atarsa o yükselecek belki de…
Öte yandan zorunluluk ile insani sorumluluğun mütemmim cuzi gibidir sessizlik.
Bir yerde, bir olumsuzluğa imza atacaklar cephesinde sessizlik çıkıyor ise değerlidir.
Bu sessizliğe zaman zaman güvenilmelidir.
Ancak bir de yükselme sevdalıları vardır ki; Termik santralin bacasında fışkıracak partiküler maddelerden bile daha tehlikelidir.
Parti killerdir; partide yükselmek için önce toplumuna zarar verir, şehrine, insanına zarar verir, en nihayetinde partisine zarar verir.
Adımı ilk atarak uçurumdan düşerler, ama boşlukta olmanın heyecanı içlerini kımıl kımıl eder.
Heyecandan akılları tutulur, düştükçe yükseliyorum naraları ağızlarında.
Her partinin böyle “killer”lara ihtiyacı vardır işin aslı.
Bir de sorarlar; kendi halinde bir doğruda durmanın o acı zaferine tadanlara “neden siyasete girmiyorsun” diye.
O kapıdan gireceksin, yanacaksın belki de enerji üreteceksin.
Ama o kapıdan parti killer olarak çıkman çok büyük bir ihtimal.
Zararlı maddeden daha zararlı olacaksın.
Her insanın kaldırabileceği yük değil
İnsanlık yükü değil arkadaş…