MAKAMLAR VE KOLTUKLAR
SONER UÇAK YAZDI....
İflah olmaz dil alışkanlığıdır.
Saygı ifadesi olarak kullanılır çoğu zaman.
Başkan seçilmişse “başkanımdır” muhtar seçilmişse “muhtarım”, kimi zaman “rektörüm”, “başbakanım” yahut “cumhurbaşkanım”
Ecnebilerde böyle bir kullanım yok zannedersem.
Misalen “Mr president” derlerde “my president” diyenini daha işitmedim.
Benimm eksikliğim olabilir, her neyse.
Bize ait olmadan, o makam koltuklarına oturulmayacağına duyulan keskin yargıdan da kaynaklı olabilir.
Bilinmez, ama bir makam varsa “ım yada ımız” ekleri sonuna mutlaka eklenir.
Belki de, o makamı ona biz bahşettiğimiz yönünde bir teselli aramaktayız.
Kim bilir?
Makamların hoyratça, hovardaca kullanıldığı bir süreçten geçiyoruz.
Önemli makamları işgal eden bakanlarımız, başbakanlarımız ve dahi cumhurbaşkanlarımızın adı akçeli işler ile anılıyor.
Başkan yardımcılarımız, biz kullarına tuvalet cezası verebiliyor.
Herşeye rağmen, başkanlarımız, cumhurbaşkanlarımız, muhtarlarımız, rektörlerimiz makamlarda kaldığı sürece onları sahiplenmek konusunda hiçbir sıkıntı yaşamıyoruz.
Bu noktada koltukların bizden daha objektif olduğunu iddia edebilirim zennedersem.
Ağır koltuklara, hafif insanların oturması sonrasında, herkes o insanın bir ağırlık kazanacağını düşünür ya, bana kalırsa tam tersi koltuk hafifleşiyor.
Hafileştiğini zaman içinde gösteriyor.
O koltuğa oturmak birileri için bir anlam ifade etse bile, toplum için o koltuğun hiçbir kıymeti kalmıyor
Elbette yükte hafif, parada ağır olması, koltuğun varlık nedeninin ortadan kalkdığını, ya da koltuğun hafiflediği gerçekliğini değiştirmiyor.
Çevrenize bakın koltukların hafiflediği görüseniz işler kötü demektir.
Koltuklar hafifleştikçe, makamlarda hafifleşir ya biz ısrarla sahiplenmekten geri duramayız; başkanlarımızı, müdürlerimizi, rektörlerimizi, valilerimiz, vekillerimizi ve cumhurbaşkanlarımızı vs…
Ama inanın bana koltuklar bizim kadar vicdan sahibi değil.
Üstüne oturanı deşifre etmekten hiç kaçınmıyor.
Hafiflemekte sınır tanımıyor.