EVİN YIKILSIN KAPİTALİZM

Devasa ekonomik sistem ya!

 Biz de genellikle bir şeyler pahalandığında aklımıza geliyor.

Kapitalizmin ayak oyunlarının da farkındayızdır.

Yılbaşı, kapitalizm ve dahi emperyalizmin bize dayadığı bir oyun değil miydi?

Peki ya doğum günü...

Malumunuz “kalbimin kara saçlı bacısının” doğum günü kutladık.

“Kutladık” dediysem bir pasta dört muma fitti bizimkisi ya.

Çarşı pazardaki hesap bize uymuyor.

Çarşı  pazar, doğum günlerinin hareketliliği içinde.

 Sen bir pasta ile gidemiyorsun öyle dımdızlak yalın ayak..

Falancaların kalbindeki bacıların doğum günlerinde aldığı hediyeler sohbete konuk oluyor.

Doğa, şiir, siyaset hak getire.

 Alışveriş mağazalarından çıkamıyor sohbet bir türlü.

Telefonla konuştuğum 10 kişiden dokuzu kapitalizmin oyununa fena halde gelmiş “ne alacaksın Ayşe’ye?” diye soruyor.

Aklımıza karpuz kabuğu girmiş.

 Girdi ya bir kere, eşekliğime doymayayım.

Çıkıyorum, hava buz gibi.

 O mağaza senin bu mağaza benim dolaşıyorum.

Zevk fakiri bir adam ne anlar hediyeden...

Ucuzu hiç açmıyor, pahalısına el varmıyor.

Hediye alma hırsı, hediyenin önüne geçiyor.

Alacağım diyip giriyorum mağazaya almadan çıkıyorum.

Bir asgari ücretlinin 4, bilemedin 5 çaputa maaşı ya yeter ya yetmez.

Öyle bilindik markalarda değil üstelik.

Bereket, kredi kartları var da, Hızır gibi yetişiyor imdada.

Hızır sonra eve bir ekstre gönderiyor ki, “keşke o iyiliği yapmayaydı” demeden edemiyor insan.

“Hava buz gibi” demiştim.

 Açlığın yüzü daha soğuk.

Ben diyeyim 10 sen de 11 yaşında bir çocuk “karnımı doyur” şurada diyor.

Kucağında çocuğu ile bir anne.

 Utandım da,  bakamadım ama muhtemelen yara bandı satıyor buz gibi kaldırımın üstünde.

Bir nene patik, çorap falan satarken denk geliyor.

Hepsi görünmeyecek kadar çok.

Bizler bakamayacak kadar çaresiz.

Ceplerdeki bozuk paranın insafına bırakılmış pek çoğu.

Pardon! Bozuk paramız da yoktu.

Orantısız bir azimle hediye arayışlarına devam.

 Elimde bir iki poşet.

Ben mesut, sistem mesut.

Ne diyeyim evin yıkılsın be kapitalizm...