ESKİŞEHİRSPOR’U KURTARMAK

Şehir tarihinin son 6-7 yılının en meşakkatli konusu zannediyorum Eskişehirspor’u kurtarmaktır.

Neden ve nasıl gibi soruların çok da tartışılmadığı, birinin ya da birilerini dağın arkasından gelerek dahil olacağı bir kurtarma operasyonu…

Ha! Bu arada tabiî ki bir de Yılmaz Büyükerşen ve Kazım Kurt’un başrol oynayacağı bir kurtarma senaryosu…

Eskişehirspor’u kurtarma operasyonlarına bir göz atalım,

hafıza tazeleyelim.

2013 senesinde Halil Ünal’dan kurtarmak gerekiyordu kulübü, bazı yöneticilerin kulüp araçlarını şahsi işlerinde kullanması ile başlayansüreç, Ünal’ın da şahsi kazanç sağladığı iddiaları ile birleşince operasyon kaçınılmaz oldu haliyle.

Kongre yapıldı.

Hiç unutmuyorum .

O kongrede  Ünal sinirlenmiş “hepinizin üye aidatlarını bile ben ödüyorum” demişti.

Ünal’dan kurtulmuştu da Eskişehirspor, aidiatları başkaları tarafından ödenen hepimizden kurtulması biraz zordu.

Mesut Hoşcan döneminde ise işler daha da çetrefilli hal alıyordu.

Önce güvendiğimiz, ancak daha sonra güvendiğimize pişman olduğumuz bir süreç.

Bu kez akçeli işler yoktu, ama bu kadar beceriksizliği de çekemezdik.

Eskişehirspor’u bir kez daha kurtarmak gerekiyordu.

Biz kurtaracağız da, vali mi yönetiyordu Mesut Hoşcan mı belli değil.

Hoşcan yönetiminin son altı ayı kimden kurtaracağımız bile net değilken,  düğmeye bası verdik.

Operasyon başladı.

Eskişehirspor düşmüş, stat yakılmış bu kez operasyon çok daha zor, çok daha acımasız olacaktı.

Daha önce kurtardığımız Halil Ünal’a kurtarıcımız olma ricasında bulunduk sağolsun ret etmedi.

“Ateşten gömlek” diyordu ya, çok da haksız değildi.

Söve sava gönderdiğimizi öve öve başa getiriyorduk. 

O'da işin hakkını veriyor “nerde kalmıştık” diyerek, yola koyuluyor, her zaman olduğu gibi camiaya umut aşılamayı beceriyordu.

Hiç umut yokken Eskişehirspor’a final oynatıyordu.

Sonra Özeçoğlu bayrağı teslim alıyor.

Kimi kulübe 10 milyon, kimi 12 milyon lira verdiğini söyleye dursun

Salt para ile çözülmeyecek bir yola girmişti artık Eskişehirspor.

Sonraki yönetimleri yazmaya gerek var mı bilmiyorum?

Ancak, yine de Eskişehirspor yönetimine aday olanlar oldu.

 Adama ilk sorulan soru “kaç lira kaynak bulacaksınız” sorusuydu.

Kaynak dediğimiz ise para

200-250 milyon borçlu bir kulüp mevzu olunca,

artık Eskişehirspor’u kurtarmak bir yana, Eskişehirspor’dan korunmak gerekiyordu ki herkes öyle de yaptı.

Eskişehirspor elbette ki, hepimizin ortak değeri amenna.

Şehrin en önemli markası, başka söze ne hacet.

  Ama, işte aması uzun soluklu bir sessizlik.

“Adayım” demek değil, “Eskişehirspor” demek bile oldukça zor bir hale gelmişti.

Durumumuz Eskişehirspor’u kurtarmaktan daha çok, Eskişehirspor’dan korunmaya devşirilmiş, kulübü birileri yönetsin de, kim yönetirse yönetsin konumuna gelmiştik.

İlk kurulduğu yıllarda kendi evlatları ile destan yazan Türkiye futbol tarihine damgasını vuran Eskişehirspor’un, artık maddi değil, manevi değerleri de bir bir sökülürken, şehir olarak bir çözüm üretememenin ayıbı da bize kalıyordu elbette.

 Ama terbiyeli şehirdik de, ayıbımızla oturmasını da bilirdik.

Ve oturmaya karar verdik.

Kendi evlatları ile yaptıklarını 70’li yıllarda Yugoslav futbolcular ile başaramayan, daha sonra ise kendi evlatlarına tamamen sırt dönerek, Eskişehir gibi üniversite kentinden Alper ve Dorukhan’dan başka futbolcu yetiştiremeyen, onları da elinde tutamayan, Türkiye’deki futbol garabetinden payına düşeni fazlasıyla alan bir kulüp oluverdi Eskişehirspor.

Şimdi yeni bir yönetim aranıyor.

Umut ediyorum ki; Eskişehirspor’u kurtaracak yönetimi buluruz.

Ve yine umut ediyorum ki, tüm kaybettiklerimize değecek bir buluşma söz konusu olur.

Fakat yinede söylemeden geçemeyeceğim.

Galiba önce  Eskişehirspor’un ondan kaçanlar başta olmak üzere, hepimizden kurtulması gerekiyor