ESKİŞEHİRSPOR İÇİN SON VAZİFE
SONER UÇAK YAZDI...
Eskişehirspor denildiğinde son zamanlarda “kimse sahip çıkmaz ise biz sahip çıkarız” klişesinin yanında, en çok sarf edilen bir diğer söz ise “Bu cenazeyi birlikte kaldıracağız”
Gençlik yıllarında, yani; esip gürlerken, ortalığı toza dumana katarken, hak ettiği özen ve intizamı gösteremedik.
Hasta yatağında bir tas suyu eline vermeyi beceremedik.
“Sen götüreceksin, ben götüreceğim” derken suyu devirdik.
En nihayetinde ortada yatan bir cenazeye sahip çıkmaya geldi sıra.
Son görevdir anlayacağınız…
İslam ansiklopedisi
Cenazenin kefenlenmesi işi geride kalanlar üzerine farz-ı kifâyedir diyor.
Ölenin aksi yönde bir vasiyetinin bulunması bu yükümlülüğü kaldırmayacağını da belirtiyor.
“Defnetme işleminde meftaya ‘rıfk’ ile muamele etmek gerekir.”
Yani; özenli, davranmak gerektiği belirtiliyor.
Öleni, yeterli bir kalabalıkla ahirete uğurlamanın da ciddi bir önemi var.
Hasılı, dirimize sahip çıkabilme potansiyelimize bakınca, Eskişehirspor’u ahirete nasıl göndereceğimiz konusunda içimde büyük bir korku, alabildiğine büyüyor.
“Biz bu cenazeyi kaldıramayacağız” diyorum her seferinde.
Her söylenen söz, her edilen kelime, içimdeki karanlığı azgınlaştırıyor aksi gibi.
Pazar günü bir kez daha toplanacağız.
Türkiye ve Eskişehir tarihine adını altın harfler ile yazdıran Eskişehirspor’un mezar taşına ne yazacağımız konusunda bile henüz mutabık değiliz.
Şimdilik, “kimse sahip çıkmaz ise biz sahip çıkacağız” yazmaya karar vermiş gibi görünüyoruz.
Bana kalırsa “fazla sahipsizlikten öldü canım Eskişehirspor” yazılmalı ya neyse.
“Sahiplenmek” dediysem halt etmişiz her birimiz.
Gölgesi altında yetişen evlatlarıyız en nihayetinde.
En fazla vasiyetini yerine getirememişizdir.
Bu utanç da, bize yeter zannedersem.