ESKİŞEHİR SANAYİCİSİ

Uzun zamandır yazılmamış bir yazının boşluğunda cebelleşiyorum.

Hep geç kaldığımı düşündüğüm bir otobüs gibi.

Yazmadığım her gün yine kaçırdım eyvahlanması…  

Sizin de dikkatinizi çekiyor mu bilmiyorum ama yazılmayı fazlasıyla hak ediyorlar.

 Memleket haline kilometrece uzakta yıldızların duyarsızlığı ile yaklaşan pek çok kesime karşın,

karanlığı yırtan güneşlere bir övgüden daha ziyade,  hürmetten, ay çiçeği kıvamında boyun eğme diyelim.

Bu süreçte isyan etmek, şikayet etmek ya da bin bir türlü bahane ile karşımıza çıksaydılar hiç birimiz bir şey diyemezdi.

Öyle ya; kriz var diyerek, her türlü yok oluşa, her türlü sessizliğe yelken açsalar kim ne diyebilirdi ki?

Oysa onlar istihdamdan eğitime, eğitimden, salgınla mücadeleye kadar hep ellerinde mızrakları koşturdular.

Şahidiz.

Eskişehir sanayicisinden söz ediyoruz.

Bir gün olsun geri kalmadılar.

Susmak için pek çok neden varken, konuştular.

 Durmak için en uygun zamanda yürümeyi, mümkünse koşmayı tercih ettiler.

Kara Kurt’un, Devrim’in bir tesadüfî mesele olmadığını, bu toprakların bir kaderi olduğunu gösteriyorlar, öğretiyorlar.

Çabalarını görmezden gelsek işveren der geçeriz.

Bana kalırsa bu süreçte iş bulan demek daha doğru.

Ne yalan söyleyeyim; onca yel değirmeni, onca büyücü ve densiz şövalyeler karşısında yenilmesinden korkuyordum, bizim cengaver donkişotların

Dikeni dolanıyorlar, kenarından geçiyorlar, fakat,  meydan okumuyorlar,

Sadece meydanı boş bırakmaya niyetleri yok.

Fazlasıyla belli ediyorlar.